Üzgünüm,çaresizim,kırgınım ve çok kızgınım.Elimden hiç bir şey gelmiyor kapana kısılmış gibi hissediyorum kendimi.Ve bu bulaşıcı mutsuzluğun beni esir almasını da istemiyorum.Çocuklarımla,yaptıklarıyla,bilimle,sanatla,müzikle,umutla ışıldamak istiyorum.Zaten bu internet sitemin çıkış noktası da bu.Güzel haberler vermek,umut veren haberler paylaşmak,belkide geleceğinize yön vereceğiniz bir tasarım yarışmasına nasıl katılacağınızı bu internet sitesinden duymuş olmanız beklentisi ile yazıp yayınlıyorum tüm haberlerimi…Ama işte maalesef yaşadığımız ülkenin içinde bulunduğu koşullar umudumuzu sık sık kırmaya,bizleri geri düşürmeye devam ediyor.Her gün haberlerde,gazetelerde gördüğünüz duyduğunuz şehit haberleri,okula giderken bir kamyonun lastiğinin altında kalan minicik bir çocuk,erkek arkadaşı tarafından bıçaklanan bir kadın,çay bahçesinde otururken yıkılan duvar altında kalıp ölebilen sade bir vatandaş,hafriyat kamyonundan sıçrayan bir taşla karnında bebeğiyle hayatını yitiren masum insanlarımızdan size bahsetmek istemiyorum.Çünkü siz bu haberleri her gün zaten görüyor duyuyorsunuz.
Bugün Regaib Kandili.Tüm İslam alemine hayırlı uğurlu olsun.Peki ben niye böyle bir sitemkar başladım bugüne?Biliyorsunuz göçmen sorunu ülkemizde uzun bir zamandır büyük problem.Özellikle büyük şehirlerde barınma,aş,iş başlı başına sorun.Hiç bir çözüm üretmeyen devlet politikaları ile de yollarda dilenen mülteci sayılarının hızla artması kaçınılmaz son.Trafikte durduğunuz her ışıkta yanı başınıza bir dilenci geliyor.
Geçenlerde sosyal medyada minik bir yazı okudum.80’lerin sonunda yerinden yurdundan edilen Türk asıllı Bulgaristan vatandaşları Türkiye’ye geldiklerinde evlerini,okullarını,arkadaşlarını,arabalarını bırakmak zorunda kalmışlar ama buraya geldiklerinde yalnızca çalışarak yeni düzenlerini kurduklarını yazmışlardı.Ne kadar doğru.Kimselere el avuç açmadan, dilenmeden yeniden inşa ettiler hayatlarını.
Çocuk Dilenciler
Çok üzgünüm ama şu anda Suriye’den mülteci girişi yapan herkes yalnızca ve yalnızca PARA için el açıyor sokaklarda.Şahsım olarak elimden gelen ya da yaptığım yardımları burada anlatmak yazmak değil niyetim.Ama başıma gelenleri ve hissettiklerimi de sizlerle paylaşmak isterim.Bir iki ufak talihsizlik yaşadım.Kıyafet verdim baktım sokakta o köşede bırakılmış.Yemek aldım baktım kenara bırakılmış.O günden beri doğrusu ve ne yazık ki arabamda sakız bile olsa paylaşmıyorum.Bugün sabah işe gelirken iş yerine kandil simiti aldım.Tarlabaşı’ndan geçerken yanıma gelen ve el açan bu küçük yavru için içimden “bugün kandil elini boş çevirmeyeyim”diyerek kutunun içinden simit çıkartıp verdim.Kırmızı ışıkta beklerken gördüğüm manzara yine aynıydı.Elindeki simiti götürdü kaldırımın kenarına attı.İstedikleri aş değil,istedikleri iş değil,istedikleri yalnızca PARA.Peki bugün ben bu küçük,güzel yüzlü çocuğu affettim,hoş gördüm ama peki beş yıl sonra,sekiz yıl sonra ne olacak?Bu çocuklar önümüze geçip yol kesip elimden çantamı mı alacak?Ya o güzel gözlerine bakmaya doyamadığım minicik kız çocukları fuhuş batağında mı kaybolacak?Çok mu kötü konuştum.Çok mu kötü düşünüyorum.Peki ya siz ne düşünüyorsunuz?Sayıları bence milyona dayanmış Türkiye topraklarına girmiş tüm bu ailelerin,çoluk çocuğun eğitim falan alıp faydalı insanlar olacağını mı öngörüyorsunuz?
İşte tüm bunlar için kendimi çaresiz,mutsuz ve umutsuz hissediyorum.Ve tek başıma ne yapabilirim diye düşünmekten başka yapabilecek neyim olabilir?
Not:Görsel www.internethaber.com sitesinden alınmıştır.
